Kula Volkanik Jeoparkı / Kula, Manisa
Manisa’nın Kula ilçesi civarında volkanik faaliyetler birkaç bin yıl öncesine kadar devam etti. Antik dönemlerin tarihçisi Strabon bu coğrafyaya “Yanık Ülke, Katakekaumene” ismini vermişti. Bölgedeki volkanik etkinlik, 60’ın üzerinde volkan konisi oluşmasına yol açtı. Bunların en önemlisi Divlittepe Konisi. Kula civarında akmış lavlar o kadar taze gözükür ki alanın büyük bölümünün üzerinde toprak oluşamadığı için bitki bile yetişmemiştir. Kula Volkanik Jeoparkı, UNESCO onayından geçerek Türkiye’nin ilk uluslararası jeoparkı unvanını aldı. Divlit Volkanı’nın tepesine yapacağınız küçük bir yolculuk bu muhteşem coğrafyayı kuş bakışı görmenizi sağlayacak. Kula Volkanik Jeoparkı’nın otoparkının karşısında bulunan Divlit Volkanı’na çıkmak zor gibi gözükse de dikkatli gözler yukarı doğru giden patikayı hemen görebilir. Patikanın dibine ulaştıktan sonra zirveye çıkmak orta karar bir yürüyüşçü için 40 dakikayı geçmez. Patika yer yer kaysa da genelde rahat bir çıkış sağlıyor. Yürüdükçe seramik parçalarının artmasının nedenini zirveye çıkınca anlayacaksınız. Burada iki odalı bir yapı kalıntısının olduğu fark ediliyor. Kraterin kenarında bir zamanlar bir yapı bulunuyormuş. Krater zamanla dolduğu için volkanın zirvesi şimdi düz. Kraterden aşağıya bakanlar daha dün akmış gibi duran lavları ve art arda sıralanan onlarca volkan konisini bir arada görebilir. Kula volkanlarının bir özelliği de püskürdükten sonra çökelen tüfler üzerinde insan ayak izlerini bulunması. Demirköprü Barajı civarındaki bu ayak izlerinin ne yazık ki büyük bir kısmı yerinden sökülerek alınmış ve geriye çok fazla örnek kalmamış. Bu ayak izlerinin en güzellerini Ankara MTA’da görebilirsiniz. Kula civarında bulunan bir vadideki peribacasına benzer oluşumlar da bahar aylarında gelinciklerle süsleniyor. Bu “minik Kapadokya”, Kula’nın bir başka önemli doğal değeri. İlkbahar aylarında bu peribacaları arasında birkaç saatlik keşif yürüyüşleri yapmak mümkün. Kula’ya gitmişken her biri başka bir değer olan tarihi evleri de görmek gerek.
Fotoğraf: Cüneyt Oğuztüzün