Sokak Fotoğrafçısının Sırları

En Önemlisi İnsan
Sokakta yatan ya da yürüyen birinin fotoğrafını çekmenin, o çektiğimiz insana bir yararı da olmuyor ve onunla bir temas, bir bağ kurulamıyordu. Ama fotoğraf teknik olarak çok güçlü olabiliyor ya da sizi güldürüp birçok duygu yaşatabiliyor. Fotoğrafta en önemli şey bana göre insan. İnsanı fotoğraflamak için de onu tanımak lazım. Onunla bir bardak çay eşliğinde iki çift laf etmek bile yeterli, duyguyu üçüncü kişilere aktarmak için. Mesela Taksim’de tramvaya takılan ya da önünde anı fotoğrafı çektiren bir sürü insan oluyor. Bu insanların sadece düzgün ve teknik açıdan iyi fotoğraflarını çekmek sokak fotoğrafçılığı için yeterli olabiliyor. Ama “onlar kim, nereden geliyorlar”ı inceleyip Taksim üzerine bir hikâye yaparsak, artık bunun adı sokak fotoğrafçılığı değil, belgesel fotoğraf oluyor. Ama iki disiplin de birbirine o kadar geçmiş durumda ki bunları ayırmak çok zor.

Kısacası sokak fotoğrafçılığını bir nevi asosyal belgesel olarak algılıyorum. Hayatın içinde bir hayalet gibi dolaşıyor ve her şeye tanık oluyor. Zaten sokak fotoğrafçılığı, aynasız makinelerin çıkması, akıllı telefonların çoğalması ve fotoğraf kalitelerinin artmasıyla hayalet benzetmesi için biçilmiş kaftan oldu. Eldeki aparat ne kadar ufaksa, sonuçta izinsiz fotoğrafını çektiğiniz kişi sizden o kadar az rahatsız oluyor. Yine de sokak fotoğrafçılığı keyif verici bir dal ama tek başına yaşadığımız toplumu anlatmak için yeterli değil.

Eminönü, İstanbul